Στις πρόσφατες εκλογές της Βρετανίας, ο Κάμερον υποσχέθηκε ανάκαμψη μόνο με συνέχιση της λιτότητας. Αντίθετα, το προεκλογικό μήνυμα των Εργατικών διακήρυσσε το τέλος της λιτότητας. Οι Βρετανοί επέλεξαν με μεγάλη πλειοψηφία τον Κάμερον. Γιατί; Όχι διότι κανείς είναι ευχαριστημένος με τη λιτότητα αλλά διότι απλούστατα είχαν τον κοινό νου να ξεχωρίσουν το εφικτό από το επιθυμητό.
Κι εμείς; Θα εξακολουθήσουμε να έχουμε αυταπάτες;
Κατά τη διάρκεια των περίπου σαράντα ετών της Μεταπολίτευσης, βιώσαμε την άνοδο και πτώση πολιτικών κομμάτων, διαφορετικών ιδεολογιών. Όλα είχαν το κοινό χαρακτηριστικό ότι παρουσιάζονταν ως μονόδρομος για τη σωτηρία της χώρας.
Τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια η παλαιά συντηρητική δεξιά, ανανεωμένη και εκσυγχρονισμένη από τον επίσης ανανεωμένο Κωνσταντίνο Καραμανλή, κέρδισε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος. Δεν κράτησε όμως πολύ η κομματική υπεροχή της. Το 1981, μόλις επτά χρόνια μετά, η ευμετάβλητη μάζα των ψηφοφόρων μετακινήθηκε αριστερότερα, θαμπωμένη από τη ρητορική και τη δημαγωγία του Ανδρέα Παπανδρέου, που περιείχε ένα μείγμα σοσιαλιστικής διακυβέρνησης και απόηχους της παλαιάς αριστεράς που ήθελε να βγει από το περιθώριο. Αυτή η ελκυστική συνταγή δημιούργησε ένα νέο κόμμα εξουσίας. Κι ήταν αναμενόμενο να τραβήξει αρκετούς αριστερούς πολίτες οι οποίοι για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο έβλεπαν ότι υπάρχει ένα συγγενές προς αυτούς κόμμα που θα κυβερνούσε επί τέλους τη χώρα.
Η «σχέση στοργής» κράτησε μεν αρκετά χρόνια, όμως μέσα από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - που διακήρυττε την αλλαγή- αναδείχτηκαν οικονομικά σκάνδαλα, καθόλου λιγότερα από προηγούμενες εποχές, διόγκωση του πελατειακού κράτους, ανεξέλεγκτες παροχές και άλλες παθογένειες που οδήγησαν το άλλοτε κραταιό κόμμα σε παρακμή και συρρίκνωση. Η τελευταία περίοδος υπήρξε καταλυτική και αποκαλυπτική. Οι εξελίξεις ύστερα από το 2009 επιβεβαίωσαν ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν το ψήφιζαν διακατεχόμενοι από σοσιαλιστική ιδεολογία, αλλά γιατί προσέβλεπαν στις παροχές, οι οποίες είχαν πια στερέψει. Επομένως, το ΠΑΣΟΚ δεν τους χρησίμευε πλέον. Το πέταξαν στην άκρη και έτειναν «ευήκοον ους» σε νέες υποσχέσεις που τώρα ηχούσαν ακόμη αριστερότερα. Άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας, ένα νέο πρόσωπο, ανήκε στην πολιτικά εξιδανικευμένη αριστερά η οποία δεν είχε φθαρεί από την εξουσία και φάνταζε ως καθαρός και ηθικός χώρος, ένα καταφύγιο ελπίδας που ως γνωστόν μας εγκαταλείπει τελευταία.
Η συνέχεια είναι γνωστή: Η απαράδεκτη στάση της ΔΗΜΑΡ συνετέλεσε στην επιτάχυνση των εξελίξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε με ασυγκράτητη ορμή, υποσχόμενος τα πάντα και η μάζα των ψηφοφόρων - που εκτός από ευμετάβλητη, τώρα ήταν και κουρασμένη- τον πίστεψε, θέλησε να τον δοκιμάσει. Αλλά η συγκυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ κατέληξε σε μια ακυβερνησία επτά μηνών που οδήγησε τη χώρα στο δραματικότερο ίσως σημείο της σύγχρονης ιστορίας της.
Είχε, τότε, δικαιολογίες το εκλογικό σώμα που άκουσε τις σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑ και εξαπατήθηκε με τόση ευκολία; Μέχρι ενός σημείου, ναι.
Τώρα όμως δικαιολογείται να ξαναψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ; Απερίφραστα όχι. Τώρα ξέρει. Κι όσο ευμετάβλητη και κοντή μπορεί να είναι η εκλογική μνήμη, η απομυθοποίηση της αριστεράς υπήρξε τόσο αναπάντεχα ραγδαία που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε στην αποδόμηση του εαυτού του, χωρίς να χρειαστεί η αντιπολίτευση να κουνήσει το δαχτυλάκι της προς αυτή την κατεύθυνση. Οι ίδιοι φρόντισαν, με εντυπωσιακή συνέπεια, να αναδείξουν το ασυνεπές πρόσωπό τους. Αντίθετα, η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση του προηγούμενου διαστήματος, με την υπεύθυνη στάση της, έδωσε συχνά «χείρα βοηθείας» στην κυβέρνηση του κ. Τσίπρα για να μην καταβαραθρωθεί η χώρα.
Και τώρα τι κάνουμε; Μα, είναι καιρός να αφήσουμε τις στείρες αντιπαλότητες, το λαϊκισμό, τη δημιουργική ασάφεια και τις ιδεοληψίες. Όλα αυτά μας κόστισαν αρκετά ή μάλλον πάρα πολύ, για να περάσουν απαρατήρητα και να μην τα αποτινάξει και ο τελευταίος ψηφοφόρος.
Ένα μήνυμα ωριμότητας διαφαίνεται από τις δημοσκοπήσεις. Οι πολίτες θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας κι αυτό είναι ίσως το πιο αισιόδοξο τις δύσκολες τούτες ώρες. Όλοι έχουν κάνει τα λάθη τους και ο λαός θέλει τους πολιτικούς του να αποδείξουν πως έμαθαν από αυτά. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να ακούσει παρελθοντολογίες. Σίγουρα υπήρξαν πολιτικοί που κυβέρνησαν σωστότερα από άλλους, δεν είναι όμως αυτή η ώρα για τέτοιους απολογισμούς.
Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής οφείλει να υιοθετήσει αμέσως, ως δικό της, το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και όχι να το χαρακτηρίζει αποτέλεσμα εκβιασμού. Αυτές οι «ιδεολογικές τύψεις» της αριστεράς μόνο ανασφάλεια δημιουργούν σε μελλοντικούς επενδυτές. Πώς θα εφαρμόσεις ένα πρόγραμμα που δεν πιστεύεις; Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακατάλληλος να διαχειριστεί -και σίγουρα δεν μπορεί μόνος του- το πρόγραμμα που ο ίδιος συμφώνησε και υπέγραψε, όσο κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο σε αντιφάσεις μας έχει συνηθίσει.
Η φράση- κλειδί για την ανάκαμψη της χώρας μας είναι «η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των επενδυτών». Για να τους προσελκύσουμε, ώστε να δημιουργηθούν οι πολυπόθητες θέσεις εργασίας, πρέπει να επιδείξουμε μακροπρόθεσμη δέσμευση, ξεκάθαρους κανόνες και σταθερή φορολογική πολιτική. Και συγχρόνως να περιορίσουμε το σπάταλο κράτος. Αυτές οι τόσο αυτονόητες προϋποθέσεις εξοστρακίζονται επί δεκαετίες από το τέρας του λαϊκισμού. Το πρώτο πράγμα που επιδιώκει και ο μικρότερος επιχειρηματίας είναι «να κάνει το μαγαζί του κερδοφόρο». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι αυτό επιτυγχάνεται με ένα και μόνο τρόπο: τα έξοδα να μην υπερβαίνουν τα έσοδα.
Ύστερα από επτά μήνες πρώτη φορά αριστερά, οι συνέπειες είναι πλέον ανησυχητικές. Γι αυτό λοιπόν και πρέπει να βιαστούμε να ολοκληρώσουμε σε πνεύμα συνεργασίας τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Όχι γιατί μας το επιβάλλουν άλλοι, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος όσο δύσκολος κι αν είναι. Γιατί έπρεπε να τις έχουμε εφαρμόσει μόνοι μας από καιρό. Κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ανασύρουμε τη χώρα από την ημιθανή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
2 σχόλια:
Αξιότιμη Κυρία Παπαβασιλείου
Στην πολιτική, όπως και στην γραμματική, το λάθος που κάνουν όλοι ανακηρύσσεται κανόνας.
Ας μην μας ξενίζουν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, το γεγονός είναι ότι τα μεγαλύτερα λάθη και καταστροφικές αστοχίες των λαών, προήλθαν από «λούμπεν» προοδευτικά πολιτικά συστήματα και πολιτικούς που επαγγέλλονται την σωτηρία των Λαών και στο τέλος της επικυριαρχίας τους αναγάγουν το λάθος τους σε κανόνα.
Αυτά ας τα βλέπουν και να τα αναλύσουν οι νέες γενιές, θα ήταν οδυνηρό για αυτές τις γενιές όταν ανακαλύψουν ότι οι επιλογές τους, να πιστέψουν σε πατριδοκάπηλους και κάποιες ανθελληνικές αποφάσεις τους θα τους κάνουν να ντρέπονται για τις επιλογές τους.
Αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα, τάσεων και ιδεών, είναι η νέα τάξη που ηγήθηκε της Χώρας και ευελπιστεί με ψέματα αλλά και λασπολογία κατά παντός αντιπάλου, να επανεκλεγεί.
Ας ελπίσουμε ότι την τελευταία στιγμή όλοι εμείς θα ανατρέψουμε αυτή την πορεία προς την καταστροφή της χώρας.
Φιλικά
Τάκης Καλογεράκος
Δημοσίευση σχολίου